Xwezî min karîbe
di nav kolanên ramanê te de
bi geryama,
ew kul û derd
ji ser hev rakirna
bê çendî dijwar in
xatûna min.
Yan jî
min destên xwe daniya
ser perdeyên dilê te,
bê çi awaz û meqaman
lê dixînin,
gelo Seba ye yan Hîcaz in,
ez dizanim
ku wî dilî, ji zû de
kêf û şahî nedîtine
ew çavên matmayî,
ew keserên kûr
ew navkela li ser hev
ne ji valahîyê tên
xatûna min.
Xwezî
min karîbya
di nav sûlavên wan çavan de
bi geriyama,
bê çend serpêhatîyên
bi hêstir û girî,
dibin wan çavên xemgîn de hene,
bê çend êş û azar
ji derdê paşverûtîya
civaka ji hevketî tê de hene,
gelo çend Zîn û Xec,
û çend Edûl
di nava vê civakê de veşartîne
yan çend
Mem,
Sîyabend
û Derwêş
bi ser evîna xwe de ponijîne,
tu dizanî
xatûna min.
Ez dizanim
ku piranîya dema te
bi hêstir, ahîn
û keseran derbas dibe
ez dizanim
ku ew laleyên hewşa we
bi êş û azarên te re digrîn,
û şîna evîneke bê bext
û qedexe digrînin,
xatûna min.
Ew dara gezo
ji ber xezeba di dilê Bekoyan,
nema gezo ji wan diwerive
dara yasemînê
ew bîna xweş
di nava xwe de fetisand,
û nema dertîne,
xatûna min.
Rojê perda xemgînîyê
bi ser dêmên xwe de berdaya
heyvê jî
şîna evîneka qedexe girtîye
ew çiyayên bilind
bê sehiw û sir mane
û dar û devîyan jî,
perda şînê
bi ser xwe dakirine
xatûna min.
Firîşteyên mirinê
dahola cenga mirineka bê bext
li dardixin,
gornebaşan
govenda şahîya evîneke mirî girtine,
qey bextê me reş bû,
qedera me reşbelek bû,
buhara me bê gul bû,
yan jî bê wext bû,
evîna me xatûna min.
Gelo çima,
evîna me bê wext hat,
û hêvîyên me beravêtî bûn,
bê bextîyê,
konê reş
li ber dergehê dilê me danî,
Bekoyan,
di nava mejîyan de sînor çêkirin
xatûna min
